آیا زمین همیشه کروی بوده است؟
تاریخ انتشار: ۲۷ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۶۴۶۵۶
دانشمندان می‌گویند زمین احتمالا همیشه کروی نبوده، بلکه معتقدند که در اوایل، مانند اسمارتیزها، یک کره مسطح بوده است.
دانشمندان احتمال داده اند که وقتی سیارات جدید در اطراف ستارگان تشکیل می‌شوند، به شکل مسطح هستند، نه آن طور که قبلا تصور می‌شد کروی باشند.
دانشمندان دانشگاه مرکزی لنکاوی (UCLan) از شبیه سازی‌های کامپیوتری برای مدل سازی شکل گیری سیاره‌ها استفاده کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این تیم برای توسعه مدل‌های خود از مفهومی در اخترفیزیک به نام نظریه ناپایداری دیسک استفاده کردند که در آن سیارات در دوره‌های زمانی کوتاهی از شکستن دیسک‌های چرخان بزرگ از گاز و غبار متراکم که به دور ستاره‌های جوان می‌چرخند تشکیل می‌شوند.
این تیم تحقیقات اعلام کرده است این اولین باری است که دانشمندان شکل سیارات تازه متولد شده را در شبیه سازی‌هایی که در حال شکل گیری آن‌ها هستند بررسی می‌کنند.
دکتر دیمیتریس استاماتلوس، یکی از نویسندگان مقاله از دانشگاه کالیفرنیا توضیح داد که این سیاره‌های کوچک کره‌های مایل و پهن شده هستند که در بالا و پایین فشرده شده‌اند، اما در وسط برآمده هستند.
وی افزود: ما برای مدت طولانی در حال مطالعه شکل گیری سیارات بودیم، اما قبلا هرگز فکر نکرده بودیم که شکل سیارات را در شبیه سازی‌ها بررسی کنیم. ما همیشه آن‌ها را کروی فرض می‌کردیم. وقتی معلوم شد که آن‌ها کروی‌های مایل و پهن هستند بسیار شگفت زده شدیم. آن‌ها هنگام شکل گیری بسیار شبیه اسمارتیز هستند.
از نظر فنی، هیچ سیاره‌ای کاملا کروی نیست. دکتر استاماتلوس گفت که برای مثال، درصد مایل بودن مشتری حدود ۶ درصد است، در حالی که درصد زحل ۱۰ درصد است و زمین در قطب‌های خود تنها حدود ۰.۳ درصد مسطح است.
اکنون دانشمندان بر این باورند که پیش سیاره‌ها تا حد زیادی مسطح شده اند، با میانگین صافی آن‌ها تقریباً ۹۰ ٪ است.
این تیم در مطالعه خود که در مجله Astronomy & Astrophysics Letters منتشر شد، شکل سیاره‌های کوچک و چگونگی تبدیل شدن آن‌ها به غول‌های گازی مانند مشتری را بررسی کردند.
دانشمندان کشف کردند که سیارات جدید با سقوط مواد روی آن‌ها رشد می‌کنند و این اتفاق غالبا از ناحیه قطب‌های آن و نه از خط استوا روی می‌دهد.
آن‌ها فاش کردند که این نتایج، پیامد‌های مهمی دارند، به ویژه هنگام مشاهده سیارات از طریق تلسکوپ، زیرا شکل آن‌ها بسته به زاویه دید متفاوت است.
دانشمندان خاطرنشان کردند که تایید رصدی شکل سیارات کوچک که شبیه اسمارتیز هستند نیز می‌تواند به پاسخ به یک سوال کلیدی در مورد چگونگی شکل گیری آن‌ها کمک کند.
دو نظریه در مورد شکل گیری سیاره وجود دارد. اولین و به طور گسترده پذیرفته شده مدل برافزایش هسته است که در آن ذرات غبار به تدریج رشد می‌کنند و به هم می‌چسبند تا سیاره‌های بزرگ را در دوره‌های زمانی طولانی تشکیل دهند. اما در حالی که این به خوبی برای توضیح شکل‌گیری سیاراتی مانند زمین کار می‌کند، اما در مورد سیارات غول‌پیکر گازی و آن‌هایی که بسیار بزرگتر از مشتری هستند، به‌طور کامل در نظر گرفته نمی‌شوند، زیرا این فرآیند می‌تواند زمان زیادی طول بکشد.
نظریه دوم، ناپایداری دیسک که کمتر مورد علاقه است، اما ممکن است مسئول ایجاد سیارات بزرگتر در دوره‌های زمانی سریع باشد.
دانشمندان گفتند که کار آن‌ها یک مدل بی ثباتی دیسک را به جای یک مدل برافزایش هسته پیشنهاد می‌کند.
منبع: ایندیپندنت
منبع: پول نیوز
کلیدواژه: دانشمندان دانشمندان موشکی دانشمندان ایرانی دانشمندان حوزه موشکی دانشمندان چینی شکل گیری سیاره ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۶۴۶۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
احتمالا در آشوب‌های اولیه منظومه شمسی، مشتری در تشکیل ماه موثر بود
ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
دانشمندان می‌گویند که طی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی، رخدادی به نام «ناپایداری بزرگ» رخ داده است، رخدادی که در جریان آن ۴ غول گازی منظومه شمسی دچار اعوجاج و آشفتگی مداری شدند و اجرام کوچک‌تر منظومه شمسی را از مدارشان منحرف کردند.
نتایج بررسی اخترشناسان نشان می‌دهد که تغییرات مدار مشتری ممکن است سبب ناپایداری مداری در سیاره‌ای به نام «تیا» شده باشد. به گفته آن‌ها، ناپایداری مداری این سیاره درنهایت سبب برخورد آن با زمین و شکل‌گیری ماه شده است.
اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است. به عبارت دیگر، دیدگاه غالب دانشمندان امروز این است که اجرام منظومه شمسی از یک دیسک غبار و گازی پیرامون خورشید شکل گرفته‌اند. اما مساله بر سر این است که ترکیبات شیمیایی بسیاری از سیارک‌ها و دنباله‌دارها با پراکندگی مواد درون این دیسک تطابق ندارد و این حاکی از آن است که این اجرام در گذشته از مدار اولیه خود جدا شده‌اند.
به گفته دانشمندان، غول‌های گازی منظومه شمسی، یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ، اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی به یکدیگر نزدیک‌تر بوده‌اند.
برهم‌کنش‌های گرانشی این غول‌های گازی با خرده‌سیاره‌های فراتر از نپتون سبب شد تا زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دورتر شوند و، در عین حال، مشتری به خورشید نزدیک‌تر شود.
اخترشناسان می‌گویند این تغییرات مداری درنهایت سبب ناپایداری مدار اجرام درونی منظومه شمسی شده است. درواقع این دیدگاه بر مبنای یکی از جامع‌ترین مدل‌های تحولات منظومه‌ی شمسی مشهور به مدل نیس است.
این مدل کلاسیک نیس، که در سال ۲۰۰۵ میلادی مطرح شد، بسیاری از ساختارهای منظومه شمسی، ازجمله کشیدگی مدارهای سیارات بزرگ، به تله‌افتادن قمرهای نامنظم زحل و نیز ویژگی‌های مداری تروجان‌ها را توضیح می‌دهد و به مهاجرت سیاره مشتری به داخل دیسک عظیم خرده‌سیارات می‌پردازد.
پژوهشگران اینک با توجه به موقعیت سیارک‌ها در مدار مشتری، حدس می‌زنند که این رخداد باید حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده باشد.
نقش مشتری در شکل‌گیری ماه
تاکنون یکی از پرسش‌های اصلی دانشمندان زمان دقیق شروع این ناپایداری بوده است. اما به‌طور کلی اخترشناسان بر این باورند که این رخداد حدودا ۶۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده است.
اخترشناسان در بررسی‌های تازه‌شان بر شهاب‌سنگ‌های کندریت انستاتیت کم‌آهن تمرکز کرده‌اند که از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی بسیار شبیه مواد تشکیل‌دهنده زمین است. این بدین معنا است که کندریت‌های زمین و کندریت انستاتیت کم‌آهن احتمالا از یک قسمت از دیسک غبار منظومه شمسی آمده‌اند.
اما این شهاب‌سنگ‌ها دیگر در نزدیکی زمین یافت نمی‌شوند و رصدها حاکی از آن است که آن‌ها به سیارک‌های خانواده آتور در بیرون کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری تعلق دارند. به باور دانشمندان، احتمالا رخداد ناپایداری بزرگ سبب شده است که این سیارک‌ها به جای کنونی خود کشیده شوند. نکته مهم اینجاست که برخورد زمین و سیاره فرضی تیا نیز تقریبا در همین زمان رخ داده است. دانشمندان، براساس تلفیق داده‌ها، می‌گویند که این برخورد بزرگ احتمالا درنتیجه این ناپایداری بزرگ رخ داده است.
با این همه، اخترشناسان می‌گویند که این نتایج قطعی نیستند و اثبات قطعیت رخدادهای ۴.۵ میلیارد سال پیش کار ساده‌ای نیست. اما اینکه برخورد بزرگ یک جرم با زمین، آن هم دقیقا در همین زمان، سبب تشکیل ماه شده است موجب می‌شود که یافته‌های اخیر از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار باشد. این یافته‌ها در اواسط ماه آوریل امسال در مجله «ساینس» منتشر و جزئیات آن در مجمع عمومی اتحادیه زمین‌شناسی اروپا در وین ارائه شد.
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آن‌ها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند